Kad bi imao Bilbijsku moć, pozlatio bih fudbal, Borac i Banjaluku. Zahvaljujući njima obišao sam više od pola svijeta. Nema gdje me nije bilo, a Borac i Banjaluka uvijek su bili u podsvijesti, zvijezda na nebu, baš kao vječna ljubav.
Prije nekoliko dana kaže mi Dušan Dule Petrović, branio za Borac 1969. godine tridesetak utakmica, ostavio dubok trag sjajnim golmanskim intervencijama, inače rođeni Čačanin, ali i on nosi Borac i Banjaluku u srcu:
-Kad sam god u prilici vraćam se i Borcu i Banjaluci, uz silne obaveze koje imam kao vlasnik i direktor “Akademije za poslovnu ekonomiju”, jer vreme provedeno i u Borcu i Banjaluci obeležilo je i moj život. 
U beskrajnoj Kini vidio sam dječurliju da šutiraju loptu i na Kineskom zidu; i u golemom Iranu, njihov nacionalni derbi obezbjeđuje vojska; sunce u Rusiji izlazi i zalazi istovremeno, a fudbal je i u vrijeme Staljina bio ukupnog društvenog života; u Brazilu, gdje su igra, pjesma, ples i neimaština, bez obzira na beskrajna prirodna bogatstva, smisao životnog trajanja, umijeće u fudbalu izjednačava se da li si pismen ili nepismen; s bunkerima i puškarnicama, u Enver Hodžinoj Albaniji, na stadionu u Valoni, protiv Partizana, čovjek na čovjeku; u Mongoliji su me svi zbog plave kose gledali kao da sam došao sa drugog svijeta, a na centralnom trgu u Ulembatoru razigrala se utakmica “ulica protiv ulice”.
U svim tim zemljama, različitim svjetovima, fudbal je dio životne svakodnevice. U pominjanom Iranu, na primjer, izlazi dvadesetak sportskih listova u kojima je fudbal dominantan, a najčitanija je “Devetka”, štampa se u tiražu od blizu 500.000 primjeraka. Ili, kad su Francuzi 1998. godine postali prvi put prvaci svijeta “Frans fudbal” je izašao u tiražu blizu od dva miliona primjeraka. Utakmice Bundeslige u prosjeku gleda više od 40.000 ljudi, stadioni u Engleskoj i Španiji ispunjeni su do posljednjeg mjesta, bez obzira da li je riječ o evropskim ili mečevima nacionalnog šampionata. Fudbalomanija je svjetski fenomen koji niko i ništa ne može da zasjeni, ali ni da objasni – šta je ustvari fudbal?!
Uživo, bez posredstva kamera i televizija, gledao sam majstorije Maradone, Pelea, Džajića, Rivere, Platinija, Garinče, Euzebija, Bobija Čarltona, Besta, Pasarele, Amansija, Brajtnera, Bekenbauera, Necera, Zidana, Ronalda (i Brazilca i Portugalca!), Ronaldinja, Kake, Toresa, Mesija, Kasiljasa, Krojfa, Van Bastena, Šoškića, Galića, Miladinovića, Dalija, Sušića, Sliškovića, Katalinskog…
O fudbalu i njegovoj čudesnoj moći razgovarao sam, i o tome pisao u novinama i knjigama, sa Puškašem, Grošičem, Macolom, Faketijem, Kamačom, Majerom, Ilijom Pantelićem, Di Stefanom… sa trenerima Mihelsom, Boškovim, Dervalom, Ribarom, Zebecom, Robsonom, Pižonom Petrovićem, Murinjom, a pogotovo sa Miljanom Miljanićem.
I tako!
Čast svima njima, šešir do crne zemlje, ali Borčevi asovi bili su idoli moje mladosti, zbog njih smo i zavoljeli fudbal, divili im se u svakom pogledu, od Tome Kneza i Velimira Sombolca, poslije braće Omera i Emira Jusića, pa Brane Krivokuće, onda Stanka Kolaka, Nikice Vezmara, Mlađe Timotijevića, Mile Tomljenovića… asovi vanserijskog kova: Abid Kovačević, Husnija Fazlić, Dragan Marjanović, Muhamed Ibrahimbegović Fišer, Nenad Gavrilović… sve do Milorada i Nemanje Bilbije, Darka Ljubojevića, Vladana Grujića, Darka Maletića, Ognjena Vranješa, Olivera Jandrića; gdje su tek treneri: Miroslav Meho Brozović, Ilija Miljuš, Krešimir Arapović, Zoran Smileski (a tek kakav je bio as na terenu!), Gojko Zec, Josip Kuže, Nikola Rakojević, Velimir Stojnić, Zvezdan Cvetković… 
Gdje je Borac sada, koji i danas, zajedno sa Banjalukom, putuje sa mnom ma gdje ja bio?
Da li su se vrijeme i ljudi promijenili, te se, inače, svi za sve pitaju, pa i za Borac? Vrijeme je uvijek isto – u dvanaest časova je bilo i ostalo podne, ljudi su problem, oni postaju svojevrstan fenomen, ponekad zaboravljajući da je i Borac fenomen koji traje i ne prestaje već 93 godine. Banjaluka ga i danas na neki čudan, pomalo ludački, način voli, ali voli; zato se tješim – ako ljubav nije ludost, onda nije ni ljubav!
Borac i Banjaluka bili su i ostali i moja sudbina, i kad se raduješ i kada tuguješ. I neka su!