Od svog djetinjstva ne može se lako pobjeći, ako uopšte i može.

U mojoj ulici, onda braće Bukića, a danas braće Jugovića, u tek izgrađenim stambenim zgradama na dva sprata, među prvima u prekovrbaskom kraju, živio je čika Stevo Rapajić, mudar i pametan čovjek, posvećen svojoj porodici, gradu i fudbalskoj igri od glave do pete. Poštovala ga je i cijenila cijela Banjaluka, tada gradić od četrdesetak hiljada ljudi, kao i njegovu djecu: sina Branu, čuvenog bubnjara prvog ovdašnjeg VIS-a “Meteori”, te kćerke Bubu, znanu vaspitačicu i dječijeg dobročinitelja, i strogu, ali pravednu profesoricu u Gimnaziji Miru, a sve kao anđeo čuvar natkrilila majka Bosa… Porodica za primjer.

Kad god bi naišao pored improvizovanog igrališta, gdje su golove omeđavale školske torbe prvačića, a mi “glumili” Šoškića, Šekularca, Vukasa… rekao bi:

-Da samo znate djeco kakvi su majstori bili Tirke i Moša, i naš Milca (Novaković), uzeli bi njihova fudbalska imena!

“Čika Stevo” bio je veliki Krajišnikovac, nije prežalio što su ga posijle rata sahranili, poslije ništa manji Borčevac, jedno vrijeme i član najužeg klupskog rukovodstva, kad su se Banjalučani uspinjali i prvi put postali jugoslovenski prvoligaši. Tirketu, Moši i Milci pridodao je Tomu Kneza i Velimira Sombolca zbog olimpijskog zlata u Rimu 1960. godine.

Mnogim mojim vršnjacima bio je jedan od likova koji se pamte, po osebujnosti i srdačnosti, čak i kad je ponekad bio “pod gasom”, ne samo zato što nas je često častio “petodinarkama” za koje su se mogle kupiti u špeceraju “Kod Pavke” pet čokoladica sa fotografijama fudbalskih asova, uz već pominjane, još: Ferhatović, Zebec, Beara, Mujić, Jerković…

Nedavno mi je njegova kćerka Buba poklonila člansku kartu Borca na ime Steve Rapajića, godina 1949, plaćena članarina za sve prethodne godine od 1945, uz nevidljivu poruku – srce za Borac, ili Bog, nebo i Borac!

Tako su se i rađali “Lešinari”, ma koje dobi bili, danas ih nažalost nema na Borčevim utakmicama. Šteta i za “Lešinare”, a pogotovo za Borac, tako da članska karta “Čika Steve Rapajića” ostaje i kao utjeha i kao nada, istovremeno!
Ili je, nerijetko, teže objasniti naša dobra djela, nego naše svjesne ili nesvjesne grijehove!