Svet je suviše velik za nas male ljude, ali život ume i da složi svoju priču, između ostalog i kroz fudbal u kojoj “mali” postaji “veliki”, baš kao “moji” Sabljići, s korenom u prekovrbaskom kraju, nekad nekoliko mahala i naselja, a danas celi grad u Gradu Banjaluci!
Eh, tamo preko Vrbasa, a fudbal više od igre.

Sabljići su primer za dugo pamćenje, baš na dan kada poslednji od četiri brata, najmlađi Dobrivoje, odlazi u svoje večno more.

Otac Stanko i majka Đuja, anđeli čuvari stabla Sabljića, u celom kvartu, a pogotovo ulici Stevana Bulajića, važili su za omiljene ljude, čestite i poštene. Stankov brat Vlado bio je najčuveniji banjalučki muški modni krojač, imao radionicu u Gospodskoj ulici, gotovo sam prohodao pokraj te radionice, šio odela od čuvenih kangarma i listera najpoznatijim Banjalučanima tog doba: narodnom heroju Dragi Mažaru, političaru Niki Jurinčiću, profesoru Ivi Nakiću, iz Beograda je u Banjaluku zbog odela stizao i najčuveniji savezni funkcioner iz Grada na Vrbasu Osman Karabegović.
Svi Sabljići bili su fudbalofili.

Vlado je učestvovao 1945. godine u obnavljanju Fudbalskog kluba Borac, bio njegov dugogodišnji član, materijalno ga pomagao, njegov brat Stanko veliki navijač Borca, a četiri brata: Žarko, Rajko, Boro i Dobrivoje branili boje sportskog mezimčeta prekovrbaskog kraja malog-velikog Naprijeda, koji je kroz generacije sa ovdašnjih livada usmerio ka Borcu bezboj mladića, kasnije Borčevih velikih asova: Dragana i Branka Krivokuću, Emira i Omera Jusića, Simu Vukovića, Pašu Bećirbašića, Abida Kovačevića, Muhameda Ibrahimbegovića, Damira Špicu… mahom svi ponikli upravo u Naprijedu. U toj plejadi bila su i pominjana četvorica Sabljića. 

Žarko, s kojim sam 1997. godine za serijal NTV Banjaluka snimio priču od sat vremena, govorio je upravo o tom dobu romantike i fudbala, od svih Sabljića najdalje je i otišao: bio je na širem spisku mladih reprezentativaca Jugoslavije, selekcije koja je predvođena Milošem Milutinovićem na prvenstvu u Kanu postala prvak Evrope. Bio je član prve ekipe Naprijeda na njegovom prvom meču 3. septembra 1951. godine upravo protiv Borca. Učestvovao je u osnivanju Naprijeda i dao mu ime. Kasnije, član najužeg rukovodstva Borca, uspešan rukovodilac u privredi i bankarstvu, svojevrstan autoritet odmerenosti i znanja u celoj Banjaluci. 

Rajko je bio banjalučki gimnazijalac, igrao u Naprijedu i Željezničaru s Predgrađa, znan po “krmokoljima” u tandemu sa Dušanom Janjaninom, šeret i boem, živeo svoj život, ali ne na tuđu štetu.

Boro je celu karijeru proveo u Naprijedu, vrstan automehaničar, dobričina i šaljivdžija. Najmlađi Dobrivoje igrao je i u Borcu i u Naprijedu, posle bio trener Naprijeda, najuspešniji u njegovoj istoriji, kasnije vrstan fudbalski radnik. Uspešan privrednik. Diplomirani ekonomista. Dobitnik brojnih društvenih i fudbalskih priznanja, između ostalih najvrednije nagrade u fudbalu Republike Srpske za životno delo “Doktor Milan Jelić”. S Dobrivojevim poštenjem niko i ništa nije moglo da se poredi.

Fudbal zna da piše i svoje romane.

Sabljići su, jednostavno, bili srećni ljudi, a trenutak sreće vredi više od bilo kakve slave i dugo, dugo se pamti…

Sportski Žurnal