U pločniku Gospodske ulice utisnut je, gotovo, rodoslov svakog Banjalučanina, rođenog ili prirođenog, na tih nekoliko stotina metara, u gluvo doba noći izbrojao sam svojih više od 500 koraka, ispisana je istorija Grada kroz tri veka od 1878. godine do dana današnjeg. U njoj je, u starom hotelu “Balkan” gde je danas Gradska uprava Banjaluka, prvi put odigran Kočićev “Jazavac pred sudom”, u originalu, bez cenzure i skraćivanja, što je bilo i jedino originalno izvođenje u tom vremenu.

Menjala je imena od Kralja Alfonsa, španskog suverena koji je tražio od Austrougarskog cara pomilovanje za osuđene u “veleizdajničkom procesu”, Bana Svetislava Tise Milosavljevića, tvorca moderne Banjaluke, onda u zlu dobu “endehazije” Mile Budaka i Ante Pavelića, posle Drugog svetskog rata Josipa Mažara Šoše i Veselina Masleše, ali narod ju je uvek zvao Gospodska. Ustvari, s početka 20. veka, kada je razljućeni veletrgovac Tomo Radulović, zajedno sa isto tako veletrgovcem Lazarom Popovićem, bio njen utemeljivač, nakon što su mu težaci sa Zmijanja isprevrtali svu radnju, a ništa nisu pazarili, na zidu svoje magaze zakucao ploču na kojoj je pisalo: “ulica Gospodska!”

Duga je istorija ove ulice koja je simbol Banjaluke, a posebno su je ispisali mladi ljudi koji su kroz sport Banjaluku učinili čuvenom u svetu. Počelo je još za vreme prve Jugoslavije sa Slavkom Campekom Petrovićem i Milcom Novakovićem, najboljim fudbalerima tada najčuvenijeg kluba Vrbaske banovine SK Krajišnik, gimnastičarem Mirkom Pikijem Petričevićem, onda celom plejadom rukometaša koji su rođeni i živeli u neposrednoj blizi znane ulice: Vladimir Jović, prvi Banjalučanin koji je postao reprezentativac Jugoslavije, Jerolim Jerko Karadža, Božidar Boba i Milan Mima Stanivuković, Zoran Prohaska, Miroslav Miro Bjelić, koji je kao dečarac odrastao uz te legendarne sportiste… košarkaši Slobodan Bato Jelić i Branimir Kljajić, najslavniji banjalučki fudbaler Tomislav Tomo Knez… priča nema kraja, iz Gospodske ulice za čas se stizalo i na brojne sportske terene u samom centru grada: na utabanu zemlju kod željezničke stanice grada, gde će kasnije izrasti legendarni Stadion sportskih igara, kod čuvene “Realke” bilo je betonsko igralište i teren od šljake, nedaleko je i stadion “Bana Bogoljuba Kujundžića”, posle Drugog svetskog rata preimenovan u Gradski stadion, sportski teren bio je u samom zaleđu Gospodske ulice, tamo gde je danas stari Zanatski centar.

Sve su to bila mesta gde se rađao vrhunski banjalučki sport okićen kasnije sa devet zlatnih olimpijskih medalja: pominjani Knez i Velimir Veljo Sombolac, Nebojša Popović, Milorad Karalić, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Zdravko Beli Rađenović i Zlatan Arnautović, te Anton Ante Josipović, uz neprevaziđenu heroinu Slađanu Golić i nenadmašnog bokserskog velikana Marijana Beneša.

Ne slučajno u Gospodskoj ulici smeštene su prostorije Rukometnog kluba Borac, jednog od najuspešnijih klubova nekedašnje Jugoslavije u svim sportovima.

Kud god kreneš, nema banjalučke sportske priče bez njene čuvene ulice, nema je ni sada kada je upravo iz te ulice odlukom Skupštine grada Banjaluka na čelu sa gradonačelnikom Igorom Radojičićem započela velika akcija vraćanja sporta u zagrljaj voljem gradu. Nemilosrdnost “novog vremena”, elektronike, mobilnih telefona, kompjutera, elektronskih fotografija, digitalizacije… protiv koje nemam ništa, ali mi je draže da se mladost ovog grada vraća sportu, kao svojevrsnoj filozofiji svoga odrastanja.

U Banjaluci je, otkako je gradonačelnik Igor Radojičić, izgrađeno na desetine sportskih poligona, terena za klubove i brojne škole sporta, rekonstruisane su dvorane, a u strogom centru grada izgrađena nova u nekadašnjem tržnom centru, potom dvorana u kampusu, pomoćni teren FK Borac, mnoge trim staze i vežbališta uz Vrbas, na otvorenom. Ne ide taj proces baš lako, a Gradska uprava, posredstvom Odeljenja za obrazovanje, zdravstvo, omladinu i sport, istrajava na tome i sve su vidljiviji rezultati.

Na kraju svi su u Republici Srpskoj, nosioci najvažnijih funkcija, srpski član Predsedništva BiH Milorad Dodik, predsednica Republike Srpske Željka Cvijanović, premijer Radovan Višković, ministrica porodice, omladine i sporta Sonja Davidović, a predvođeni Banjalukom i brojne druge lokalne sredine: Prnjavor, Prijedor, Istočno Sarajevo, Gradiška, Doboj, Bijeljina, Trebinje, Foča… pružili nesebičnu podršku sportu, u svakom pogledu. Koliko je ona bila svrsishodna možda najbolje svedoči Banjaluka koja postaje svojevrstan motor i pokretačka snaga celog sporta Republike Srpske.

Mene što se tiče, vraćam dug nezaboravnim “slikama” iz ranog detinjstva, rođen spletom životnih okolnosti, baš u Gospodskoj ulici.

Banjaluko, imaš hiljadu i jedan razlog da se zagledaš u sebe i nastaviš jednu od najsvetijih svojih misija, kada je reč o mladom čoveku.