“Pismo iz zavičaja”, mali je prilog za golemi dug, uz knjigu veliku, ne po obimu već sadržaju i porukama, izuzetnog novinara”Žurnala” Miroslava Gavrilovića o evropskom golmanu Iliji Panteliću, s uverenjem da izuzetan čovek, što je Panta uistinu i bio, po dobroti i čistoj duši uvek ostaje čedno dete, ne osvrćući se na svoje zlatne tragove nekog budućeg vremena.

Bio jednom jedan Ilija Pantelić, najmanje zvuči kao kliše, pre će biti fakat za istoriju fudbala i čovekove časti, ne samo balkanskih već evropsko-svetskih prostora…

Ilijaaaaa!

Znate li gde su Kozice; gore na Grmeču, Bogu iza nogu, okružene planinskim vrletima, pitoreski proplanak, tu se rodio i najranije djetinjstvo proveo slavni golman Vojvodine, Jugoslavije i Evrope Ilija Pantelić.

Ime mu je, u jednom zbijegu, kad su gorili i nebo i zemlja, dao borac legendarne i herojske Milančićeve čete: “rodio si se na Svetog Iliju, po njemu i nosi ime!”

U najranijem djetinjstvu pamtio je vragolije na guvnu, “ojkače” na vršidbi, igre “trule kobile”, podvikivanje i podvriskivanje:

“Oj, Grmeču, tri put si gorio, al’ se Švabi nisi pokorio!”

U “osmoj ofanzivi” Pantelići su, s drugim Grmečlijama, stigli u Vojvodinu, drmusajući se danima i noćima u zaprežnim kolima dok nisu izašli iz uboge Bosne, Ilija je upamtio “varoš Ključ” i “grad koji svijetli” Banjaluku. U Nakovu, pa poslije u Beloj Crkvi, onda u Somboru, Ilija se sa nepunih osamnaest godina pročuo kao odličan golman. Zvezdini emisari pođu za Sombor, ali neko dojavi Stevi Doronjskom, glavnom političaru u pokrajini, i umjesto u Beograd i Crvenu zvezdu Ilija ode u Novi Sad, u Vojvodinu.

Ostalo do kraja života!

Na golu činio čuda.

Stručnjaci kažu: Vladimir Beara, Milutin Šoškić i Ilija Pantelić, najbolji golmani Jugoslavije za svo njeno trajanje.

Ilija, opet, ljudina i prijatelj da ga poželiš za brata.

Koliko je on, devedesetih godina minulog vijeka, pomogao banjalučkom Borcu dok je igrao u SR Jugoslaviji, mogla bi se napisati velika knjiga.

Uvijek na usluzi, rad priskočiti u nevolji, srdačan i obavezno dobrog raspoloženja, zahvaljujući njemu Borac je riješio “milion” problema u Senti, Novom Sadu, Šidu, Kostolcu…

Kad se jugoslovensko bratoubilaštvo završilo popularni “Panta” se javlja svojim Krajišnicima:

-Kažite kada i gdje, Vojvodina odmah stiže!

U srijedu, 11. septembra 1996. godine, u Banjaluku dolazi FK Vojvodina. Predvodi je “Panta”.

Na ulice izašli ljudi.

Mašu i aplaudiraju, ponegdje i suza u oku, a na Gradskom stadionu nekoliko hiljada ljudi. Gromoglasan aplauz. Ispisan veliki transparent: “Ilija, brate, hvala ti za sve!”

Kad je kročio na teren tutnjalo je na tribinama:

“Ilija! Ilija! Ilija!”

Vojvodina je bila prvi klub koji je došao u Republiku Srpsku.

Svojevremeno, digla se velika buka oko mladog Nemanje Bilbije, vanserijski talentovanog Borčevog juniora, tražili ga Holanđani, Zvezda i Partizan, javili se i Belgijanci…

Na kraju Vojvodina. Otišao je u Novi Sad. Nemojte misliti da to nema veze sa Ilijom, i te kako!

Na tom bratstvu, počiva i sportsko-prijateljski odnos Borca i Vojvodine. Ilija je bio golmančina, ljudina, i gromovnik. Grmečlija u ravnoj Vojvodini.

Osvjedočeni prijatelj banjalučkog Borca i Republike Srpske.

Dobitnik je najvećeg fudbalskog priznanja Republike Srpske “Zlatna plaketa FSRS”, a nagrada za najboljeg fudbalskog radnika na kultnoj manifestaciji “Dan fudbala Republike Srpske” zove se po Iliji Panteliću. Zahvaljujući njemu redovni učesnik memorijalnog turnira “Stevan Nešticki” u Novom Sadu bila je kadetska reprezentacija Republike Srpske.

Posljednji susret sa Ilijom Pantelićem imao sam upravo na “Danu fudbala Republike Srpske”, kad mi je, u dugom razgovoru, rekao i ovo: “Novi Sad i Vojvodina su obilježili moj život, ali uvijek, pogotovo u besanim noćima, putujem po Grmeču, sa svojim đedom vabim stada ovaca, čuje se klepet zvona ovna predvodnika, to mi se često dešavalo i kad sam ono bio u Francuskoj i tamo izgradio takođe veliku golmansku karijeru. Uvjerio sam se, svako svoj krst nosi sa sobom ma gdje bio i ma gdje živio – Grmeč je ostao u meni zauvijek.”

Zbog takvih ljudi i fudbalskih asova, Vojvodina je kroz svoju dugu istoriju i izrasla u “klub heroj”, a oni koji su, kao Ilija Pantelić, živjeli i za druge, živjeće ponovo!

 Grmeč mi je u srcu

Ne jednom Ilija Pantelić mi je još rekao:

-Mi Krajišnici, ponoviću po stoti put, imamo poseban odnos prema rodnoj grudi, s Grmeča i ispod Grmeča, iznikli su toliki sjajni ljudi: Milančić Miljević, Radomir Antić, Simo Miljuš, Đuro Trkulja, Ilija Miljuš, Trivo Inđić… tvoj kolega Slavko Basara, a da ne govorim i genijalni Branko Ćopić. Nikad se nismo odrekli svog korena, a gde god da smo sreli, ma šta ko od nas u životu bio i radio, svakog zemljaka prihvatali smo kao rod rođeni uz čuvenu grmečku uzrečicu: “gde si Zemo!” Bili smo zajedno kod Branka Ćopića, on je celi život pričao i govorio, isto tako se i ponašao, kao njegovi junaci iz antologijskih knjiga: Đed Rade, Poljar Lijan, Nikoletina Bursać, Čoban Jovače… drago mi je i ponosan sam što sam iznikao iz takvog časnog i čestitog ljudskog korena.

Izašla knjiga

Ilija Pantelić, legendarni golman dobio je omaž, njegova životna priča i sjajna fudbalska karijera isričane su perom doajena sportskog novinarstva Miroslava Gavrilovića u knjizi “Veliki Panta”.

Knjigu je tehnički besprekorno uradio vrsni Atila Kapitanj i kvalitet štampe koji garantuje samo Balaton štamparija iz Novog Sada. Monografija posvećena legendarnom golmanu Vojvodine, PSŽ, Olipmik Marselja, Bastije i jugoslovenske reprezentacije ugledala je svetlost dana. Posebno poštovanje i zahvalnost za ovaj projekat odato je Pokrajinskom Sekretarijatu za visoko obrazovanje i gospodinu Zoranu Miloševiću, a izdavač je Milan Čabrić.

Kada epidemiološki uslovi dozvole biće organizovana promocija knjige u Novom Sadu, Beogradu, Banjaluci…

Pantelić i Belmondo