Branko Janković

Branko Janković, ličnim primerom vrsnog pedagoga, dokazao je, pogotovo kroz sport, pre svega rukomet, zatim prijateljskim odnosima sa ljudima, pogotovo brizi i pažnji svoje porodice… da život izjednačava sve ljude, a da smrt otkriva posebne i istaknute.
Nagradio ga je i Svevišnji, trajao je 87 godina.

Bio je baš pedagog i stvaralac bez mane, više u korist svih oko sebe, najmanje svoju, tako je i hteo, na taj način izrastao u obeležje Grada Banjaluka i njenog pitoreskog dela čuvene “pilane”. 

Možda su drugi u svom stvaralačkom naumu uradili više nego “čika Branko”, jer Banjaluka je gotovo 70 godina grad rukometa i u Evropi i u svetu, ali niko nije to činio sa toliko zanosa i strasti, ljubavi i odanosti, kao on. Naročito kroz mušku i žensku ekipu “pilanske” Mladosti naslonjenu na prigradsku Osnovnu školu, ništa manje kroz Borac, reprezentaciju Jugoslavije kroz sve selekcije, u kojoj je bio dugogodišnji, beskrajno cenjeni i uvažavani, predsednik Stručnog saveta. Doprinos je dao i u publicistici: bio je stručni konsultatn u jednoj od najboljih rukometnih knjiga, i publicističke i enciklopedijske vrednosti, uz briljantan autorski tekst o rukometnim majstorijama Borca kroz generacije, pre svih “cepelin”, zatim bravure nad golmanskim prostorom, koje su kasnije postale univerzalno svetsko pravilo, uvršteno u gotovo sve vredne stručne rukometne knjige na svetu. Ostavio je kao svoju zaostavštinu i monografiju o Rukometnom klubu Mladost, onoj Mladosti koja je izrasla u Osnovnoj školi na “pilani”, i tako sačuvao period zlatnog doba banjalučkog rukometa u gradskom predgrađu, od kojeg je velike koristi imao i Borac, tako da je Irfan Smajlagić, Borčev as, kasnije izrastao i u olimpijskog pobednika. Životno rukometno djelo, između ostalog, ''Čika Branka'' bio je Milorad Karalić, rukometno odrastao uz njega, kasnije u dresu Borca izrastao u osvajača olimpijskog zlata, evropskih i svjetskih trofeja, a predvodio je kao kapiten Borac 1976. godine kada su Banjalučani postali prvaci Evrope.

Brižan otac, s decom i potomcima za ponos, svi su na ovaj ili onaj način vezani za rukomet, životopis profesora Branka Jankovića odvodi nas u nedogled u nabrajanju njegovih ostvarenja, sve mi se čini da on pripada onoj vrsti ljudi koji su kroz celi vek svoj život sanjali i na kraju baš dosanjali!
Putuj zbogom dobri profesore Branko Jankoviću, imaju životi koji teku prema moru i nikad ne presahnu… 
Amin.

Branko Janković sahranjen je na Preduvovom groblju u Banjaluci pred brojnim rukometnim u sportskim radnicima, bivšim i današnjim sportistima kojima je nekada bio trener, te ne malim brojem ljudi iz javnog, društvenog i političkog života Banjaluke i Republike Srpske.
Sportski žurnal