Foto: novosti.rs

Na balkonu Starog dvora u Beogradu večeras su dočekane srpske odbojkašice poslije osvajanje Evropskog prvenstva i tako je nastavljena tradicija dočeka  medaljom okićenih srpskih sportista sa velikih takmičenja. Ovo je priča o tom balkonu i njegovom značaju za mnoge uspješne generacije.

Svaka država ima svoja značajna mjesta, bilo iz istorijskog, religioznog, turističkog ili političkog značaja. Ta mjesta privlače puno ljudi, o njima se pričaju priče, oni su inspiracija mnogih slikara, pjesnika. Srpska istorija ima mnogo takvih mjesta, ali jedno mjesto ima poseban značaj za uspjeh u svim sferama, prije svega sportskim, pa onda i ostalim.

Palata dinastije Obrenović ili Stari dvor sagrađena je između 1882. i 1884.  po projektu Aleksandra Bugarskog. Zgrada je podignuta kada je Srbija proglašena kraljevinom, u dva Svjetska rata je oštećena, kasnije je bila dom Vlade Federativne Narodne Republike Jugoslavije, a od 1961. godine tu je Skupština grada Beograda. I to je onaj istorijski i politički njen značaj, a od 1995. počinje onaj sportski, sanjalački, motivacioni značaj balkona te zgrade.

Nakon sankcija i ratova srpski sportisti su dobili pravo da se takmiče na međunarodnim prvenstvima i te 1995. godine košarkaši su osvojili evropsko zlato. Taj zrak svjetlosti poslije godina tame bio je povod za neviđeno slavlje u Beogradu i širom države, a kada je ekipa Dušana Ivkovića sletila na aerodrom u Surčinu i kada je krenula ka centru grada, nije mogla vjerovati koliko je ljudi na samom putu izašlo da ih pozdravi. Tada su oni prvi izašli na balkon gdje ih je dočekalo na desetine hiljada navijača i slavilo se uz čuvenu pjesmu “Igra rokenrol cela Jugoslavija” od “Električnog orgazma”.

Tako je započela velika tradicija da sportisti nakon osvajanja medalja, posebno zlatnih, na prvenstvu Evrope, svijeta ili Olimpijskim igrama budu dočekani na tom balkonu. Veličanstven je bio doček i poslije osvajanja zlata u Indijanapolisu 2002. godine, a svoju priliku da se popnu gore imali su i vaterpolisti, odbojkaši, odbojkašice, rukometaši, rukometašice, mladi fudbaleri i mnogi iz individualnih sportova. Veličanstven je bio i doček Novaku Đokoviću nakon osvajanja Vimbldona i prvog mjesta na ATP listi 2011. godine, kada je bilo preko 100.000 ljudi.  

Večeras su tu čast imale odbojkašice poslije odbranjene titule prvaka Evrope. Nekima je to treći, četvrti put da se penju gore, Katarini Lazović je bio prvi i ona je ispunila svoj san. Baš zbog tog balkona ona i mnoga druga djeca su počeli trenirati odbojku, košarku, vaterpolo ili već neki drugi sport. Taj balkon su sanjali i on im je bio cilj i motivacija kada su mislili da odustanu. Većina njih se nije popela gore, ali su napravili sjajne sportske karijere. Mnogi nisu ostali u sportu, već su se posvetili onome što im bolje ide, no taj balkon ih je privukao da kroz treninge steknu prave navike, vrijednosti, upoznaju na treningu svoje drugove, ljubavi. On je bio okidač da kao klinci počnu sanjati i da u svom poslu dostignu „balkon“, vrh toga čime se bave. Na svakom dočeku vidite neke nove klince koji sa sjajem u očima gledaju ka gore i maštaju da jednog dana oni budu tu. Nedavno je Vlade Štimac ispričao kako je među prvima sa sendvičima u rancu došao nekoliko sati ranije da bi iz prvog reda dočekao Bodirogu, Divca, Stojakovića, Gurovića i ostale iz SAD 2002. godine. Tačno 12 godina kasnije neki drugi dječak je isto tako rano zauzeo poziciju da bi dočekao Teodosića, Krstića, Bjelicu i istog tog Štimca iz Španije sa osvojenim svjetskim srebrom. I baš kao što je Vlade maštao i ispunio svoj san i taj neki dječak je već sutradan otišao na trening i počeo krčiti put ka reprezentaciji, velikom takmičenju i BALKONU.

Foto: novosti.rs