Mađarska fudbalska reprezentacija danas ne spada u red fudbalskih velesila, ali ono što je ostalo zapisano u istoriji mađaraskog i svjetskog fudbala jeste čuvena mađarska "laka konjica". Svojim djelima ostavili su neizbirsive tragove, a generacijima koje su došle nakon njih, i koje će doći nakon nas, ostalo je da se riječima dive njihovim djelima.

Mađarska serija od 33 uzastopne pobjede, koju ni do danas niko nije uspio srušiti počela je u maju 1950. godine. U tom fudbalskom plesu 11 mađarskih čarobnjaka, 1952. godine osvojeno je zlato na Olimpijskim igrama. Granice su se pomjerale, pobjede nizale, a najviše je odjeknula ona nad Engleskom 6:3 krajem 1953. godine. Mađari su tad nanijeli prvi poraz u istoriji Englezima na njihovom terenu. Gordy Albion je teško podnio poraz, pa je naredne godine zatražio revanš u Budimpešti. Bolje da nije, jer su ih Mađari pregazili 7:1. Više se nije pričalo o mađarskom čudu, nego je to postala realnost, kojoj se poklonuo svijet.

Mađarska reprezentacija se tada poigravala sa suparnicima bilježivši uvjerljive pobjede, cijeli svijet divio se fudbalskoj bajci. Usljedilo je Svjetsko prvenstvo u Švajcarskoj, gdje su Mađari slovili za prvog favorita, ako za nekoga i nisu bili, postali su nakon što  su kroz grupu prošli furiozno, savladavši Južnu Koreju, Tursku, Zapadnu Njemačku, potom Brazil, pa u polufinalu Uruguvaj.U finalu ih je čekala opet Zapadna Njemačka, Mađari su poveli 2:0, i već su se vidjeli na krovu svijeta, ali je onda usljedila senzacija. Nijemcu su preokrenuli rezultat, i trijumfom 3:2, postali svjetski prvaci, čime su prekinuli seriju od 33 uzastopne mađarske pobjede.

Nakon šokantong poraza u finalu Svjetskog prvenstva,Mađari su uspjeli vezati novu seriju od 18 uzastopnih pobjeda, a prvi su u istoriji koji su uspjeli poraziti Sovjetski Savez na njihovom tlu. Zlatna generacija raspala se 1956. godine, kada je mađarskom revolucijom ugašena fudbalska bajka. Bez obzira što je ova generacija fubalskih genijalaca terenima harala u vremenu koje daleko od današnjeg, imena "Grošič, Buzanski, Lorant. Lantos, Božik, Zakariaš. Budai, Hidekuti, Cibor. Kočiš i Puškaš." su mi urezana u misli.  A kako i ne bi bila, a i kako se neko može nazvati fudbalskim entuzijastom, a da ne zna imena jedanaestorice veličanstvenih.

Konjica je u punom galopu igrala  precizno, napadački, brzo. Najbolje. Nestvarno. Prelijepo....